از گذشته‌های دور تاکنون معضلاتی پیش روی بشر قرار گرفته است که انسان‌ها با استفاده از قدرت تفکر و ابتکار ذاتی خود می‌تواند برای حل هر کدام دست به ابتکار بزند. سفالگران برای آنکه بتوانند از صدمات احتمالی که باعث آسیب سازه می‌شدند و همچنین آسیب شعله مستقیم کوره‌، بدنه‌های سفالی را درون پوششی قرار می‌دادند که به آن تکنیک ساگار در سفالگری گفته می‌شود. ساگار در لغت به معنای محافظت است.

تاریخچه تکنیک ساگار در سفالگری

در اولین نمونه‌های ساگار در سفالگری از خاک‌های نسوز استفاده می‌شد، اما به‌مرور زمان و با پیشرفت علم و ابتکار در فرایند طراحی و ساخت سازه، ساگارهایی از جنس سیلیکن، سرامیک مولیت، سرامیک آلومینا و زیرکنیا ساخته شدند و در جهت محافظت از سازه‌ها مورد استفاده قرار گرفتند. با گذر زمان ساگارها مفهومی بیش از حفاظت پیدا کرده و خود به‌تنهایی تبدیل به یکی از تکنیک‌های پرمخاطب تزئین و طراحی در سفالگری شدند. 

نکته‌ای که وجود دارد این است که بسیاری از افراد خصایل ساگار در سفالگری را با لعاب اشتباه می‌گیرند. در صورتی که این‌گونه نیست، ساگار طرح‌‎های ناشی از ناخالصی است که هنگام پخت در مجاورت گرما، خاکستر، گازها و ... بر روی سازه ایجاد می‌شود.

در تکنیک ساگار در سفال این امکان وجود دارد که فرایند سوختن داخل کوره ناقص طی شود، همین دلیل ممکن است سبب کمبود اکسیژن، تغییر رنگ دیواره و ایجاد طرح‌هایی روی سازه شود.